بررسی تبدیل تحلیل استاتیکی به تحلیل دینامیکی افزاینده در سازه‌های نامتقارن جرمی

به طور کلی جهت ارزیابی سازه‌ها از دو معیار نیرو  و عملکرد  استفاده می‌شود نتایج به کارگیری این دو معیار در ناحیه خطی یکسان بوده و می‌توان از هر یک از آن‌ها بهره‌گرفت؛ اما با عبور از ناحیه خطی تلاش‌های تغییر مکان دید بهتری از سازه به کاربر می‌دهند بر همین اساس مبنای طراحی از معیار نیرو به معیار عملکرد تغییر کرد.

در ارزیابی عملکردی سازه‌ها، عمدتا از روش‌های غیرخطی استفاده می‌شود. از جمله این روش‌ها می‌توان به روش تحلیل استاتیکی غیرخطی  ، تحلیل دینامیکی تاریخچه زمانی،  ، تحلیل دینامیکی غیر خطی افزاینده  و تحلیل دینامیکی طیفی  اشاره‌کرد. بعضی از این روش‌ها دارای دقت کم، زمان بر و پر هزینه هستند. عدم دقت می‌تواند ناشی از بکارگیری تحلیل استاتیکی و چشم پوشی از آثار مد‌های بالاتر باشد. این مشکلات بخصوص در سازه‌های نامتقارن بیشتر نمود می‌کنند؛ به نحوی که منجر به خرابی، فروپاشی سازه یا کاربرد نامناسب آن می‌شوند. از سوی دیگر استفاده از تحلیل‌های دینامیکی برای حصول دقت بیشتر نیز نیازمند صرف زمان و هزینه است. بنابراین نیاز به روشی ترکیبی که علاوه بر صرفه جویی در زمان و هزینه، عدم قطعیت در اعمال طیف لرزه‌ای را در نظر گرفته و پاسخی دقیق جهت بررسی سازه ارائه دهد احساس می‌شود.

همانطور که مشخص است جهت طراحی سازه نیاز به ارزیابی و ارائه پاسخی دقیق است. سوالی که برای محاسب مطرح می‌شود این است که آیا می‌توان برآورد یا حدس اولیه ای از عملکرد سازه در برابر نگاشت‌های مختلف در زمان اندک داشت؟ آیا می‌توان راهی برای کاهش تعداد تکرار جهت حصول به پاسخی مطلوب یافت ؟

با توجه به ماهیت افزایشی دو تحلیل استاتیکی غیرخطی و دینامیکی غیرخطی افزاینده می توان بین دو تبدیل ارتباط برقرار کرد.با استفاده از تبدیل تحلیل استاتیکی غیر خطی به دینامیکی غیر خطی افزاینده (SPO2IDA) می‌توان به ارزیابی از سازه دست یافت که ضمن پوشش عدم قطعیت موجود، دقت و سرعت مناسبی داشته‌باشد.